RYS HISTORYCZNY ROZWOJU WENTYLACJI

Wykopaliska wczesnośredniowieczne potwierdzają stosowanie ogniowo–powietrznęgo ogrzewania już w V wieku.

Przy ogrzewaniu pomieszczenia kanałami pod podłogą tymi samymi kanałami dopływało świeże powietrze.

Palladij w swojej pierwszej książce architektury informuje, że za jego czasów, w pierwszej połowie XVI wieku bizantyjscy dworzanie, mieszkańcy Terencji, wprowadzali do domów świeże powietrze podziemnymi kanałami, od których rurami rozprowadzali je do pokoi, stosując dla regulacji i zamykania kanałów specjalne drzwiczki.

W roku 1867 architekt rosyjski zaprojektował oryginalny sposób doprowadzania do mieszkania świeżego powietrza przez szpary w górnej części ścian budynku.

W ścianie całego budynku pod dachem robiono szpary, a dla zabezpieczenia przed atmosferycznymi wpływami przykrywało się je z góry gzymsem. Do XVIII wieku domy mieszkalne jedno- i dwupiętrowe budowano przeważnie drewniane. Nie musiały one mieć specjalnych urządzeń do wentylacji, ponieważ wymiana powietrza wskutek; nieszczelności ścian i okien była nawet zbyt duża, co powodowało potrzebę zastosowania na zimę środków uszczelniających dla utrzymania ciepła w mieszkaniu. Wraz z rozwojem budownictwa murowanego zaczęto stosować począwszy od wieku XVIII osobne kanały wentylacyjne do samoczynnej wymiany powietrza w pomieszczeniach.