Hałas to fale dźwiękowe o określonej częstotliwości i mocy. Można rozróżnić hałasy powietrzne (powstałe przez kontakt z powietrzem) i hałasy kontaktowe (wywołane przez kontakt z materiałem)
Nadmierny hałas możemy zlikwidować lub zmniejszyć przez eliminację lub wytłumienie drgań w samym źródle oraz poprawienie izolacyjności akustycznej przegród w budynku, czyli wyciszenie ścian, stropów, okien i drzwi.
Natężenie dźwięku wyraża się w decybelach [dB]. Hałas ustalony to taki, dla którego poziom dźwięku zmienia się w czasie nie więcej niż o 5 dB. Hałas nieustalony to taki, dla którego zmiany poziomu dźwięku są większe niż 5 dB (hałas z przerwami to również hałas nieustalony). Ucho ludzkie odbiera wzrost poziomu dźwięku o 10 dB jako podwojenie natężenia dźwięku.
Dopuszczalny poziom hałasu zależy od przeznaczenia pomieszczenia i pory dnia. Dopuszczalny poziom dźwięku przenikającego do mieszkania ze wszystkich źródeł hałasu usytuowanych na zewnątrz nie może przekroczyć:
w ciągu dnia:
– 40 dB dla pomieszczeń mieszkalnych
– 45 dB dla kuchni i pomieszczeń sanitarnych,
w porze nocnej:
– 30 dB dla pomieszczeń mieszkalnych
– 40 dB dla kuchni i pomieszczeń sanitarnych.
Wskaźnik izolacyjności akustycznej przegrody określa liczbę decybeli, którą może stłumić przegroda. Minimalne wskaźniki izolacyjności akustycznej [dB] dla mieszkalnego budynku wielorodzinnego wynoszą:
o 53 dB dla stropów,
o 52 dB dla ścian międzymieszkaniowych,
o 42 dB dla ścian między pokojami w tym samym mieszkaniu.
Izolacyjność akustyczna jest pochodną masy, co oznacza, że izolacyjność wzrasta w miarę wzrostu masy materiału budowlanego.
Parametrem opisującym izolacyjność akustyczną materiałów ściennych jest ważony wskaźnik izolacyjności akustycznej właściwej Rw.
Najostrzejsze wymagania dotyczą ścian międzymieszkaniowych oraz ścian oddzielających mieszkania od korytarzy i klatek schodowych w budownictwie wielorodzinnym, gdzie dopuszczalną wartością wskaźnika oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej R’A1 jest 50 dB.