Ściana południowa ulega największym zmianom w domach wykorzystujących systemy bierne do pozyskania energii cieplnej. Wszystkie elementy struktury budynku znajdujące się po stronie południowej, są tak kształtowane, by prócz tradycyjnych funkcji mogły w sposób maksymalny pozyskiwać ciepło z promieniowania słonecznego. Tak więc, forma ściany południowej jest funkcją systemów biernych zastosowanych w budynku. Zależnie od tego na jakie zdecydowano się rozwiązanie, jest ona najczęściej obrazem kombinacji minimum dwóch systemów, które zostały zastosowane w budynku.
W klimacie Polski systemy bierne jedynie wspomagają ogrzewanie tradycyjne, dlatego też ograniczanie ich wielkości ze względu na możliwość przegrzania pomieszczeń jest niewłaściwe. Tak więc, w ścianie południowej urządzenia te powinny zająć jak największe powierzchnie.
Dla przeciętnego domu jednorodzinnego, spełniającego polskie normy powierzchniowe (ok. 220 m2 powierzchni całkowitej), łączna powierzchnia pomieszczeń znajdujących się w południowej części budynku, takich jak: pokój dzienny, jadalnia, pracownia, łazienka, waha się w granicach od 60 do 80 m2. Powierzchnia otworów okiennych w systemie bezpośrednim będzie więc wynosiła od 20 do 28 m2 lub ok. 50% elewacji, co jest również zbieżne z poprzednią cyfrą. Bardzo rzadko występuje tylko ten system pozyskiwania energii cieplnej z promieniowania słonecznego.
Przykłady ścian południowych z systemem zysków bezpośrednich: a) dom W. N.Milford— 42’N (USA) z 1975 r., arch. N. Lasar, b) dom w Fayetteville Arkansas (USA) z 1980 r., arch. J. Lamoeth
Ze względu na niebezpieczeństwo dużej uciążliwości dla mieszkańców, należy dokładnie opracować sposób zacieniania.
W systemach pośrednich powierzchnia ściany Trombe’a, czy kolektorów typu lekkiego, również jest trudna do określenia, ściśle zależy od powierzchni, jaką chcemy ogrzać i od materiału, z jakiego są wykonane elementy kolektora. Dla podobnych powierzchni użytkowych, jak obliczano powyżej, wielkość typowej (betonowej) ściany Trombe’a będzie oscylowała w granicach 50 m2, jeśli będzie miała ogrzewać pomieszczenia w sposób znaczący. Tak duża powierzchnia, realizowana w formie jednolitej płaszczyzny, stworzy bardzo monotonną elewację południową. Projektanci komponują ją z kilku mniejszych płaszczyzn lub zestawiają z elementami innych systemów.
Przykłady elewacji południowych w domach stosujących systemy pośrednie: a) dom w Princetown — N. Jersey (USA) z 1975 r., arch. D. Kelbauhg, b) dom w Briancon (półn. Francja) z 1975 r., arch. Ch. Mellet, c) dom w Bebbington (W. Brytania) z 1979 r.